Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Αγανακτισμένοι ή μήπως Κοιμισμένοι ?

Και δόθηκε το ραντεβού το απόγευμα της Κυριακής και μετρηθήκαμε … Και δώσαμε το παρών δηλώνοντας οι περισσότεροι απών... Τελικά το ξυπνητήρι δε χτύπησε πολύ δυνατά….

Αναρωτιέμαι εδώ και δύο μέρες τι άλλο πρέπει να γίνει για να βγούμε στους δρόμους; Τι πρέπει να μας κάνουν για να αντιληφθούμε ότι βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν; Πως αλλιώς πρέπει να μας το δείξουν ότι τόσο καιρό αποδεδειγμένα μας κορόιδευαν και μας έκλεβαν μπροστά στα μάτια μας ;

Θυμάμαι να κατεβαίνουμε στους δρόμους χιλιάδες «άνθρωποι» για να διαμαρτυρηθούμε για πολλές ποδοσφαιρικές «ανώνυμες ιδέες» αλλά δεν θυμάμαι σθεναρή διαμαρτυρία για την υποθήκευση του μέλλοντος μας για τα επόμενα 100 χρόνια. Και κανείς δεν μπορεί να με πείσει ότι είναι μεγάλη και σθεναρή αντίδραση στην πιο κρίσιμη στιγμή της εποχής μας, το να υπάρχουν 50000 άνθρωποι στην Αθήνα των 4 εκ και 8000 στην Θεσσαλονίκη των 1,5 εκ. …Δεν το δέχομαι προσωπικά… Δικαιολογίες εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν για κανέναν. Πλέον έχουμε τεράστια ευθύνη.. Η σιωπή μας είναι συνενοχή!!!

Θα μου πείτε ο κόσμος είναι χαμένος στα προβλήματα του και είναι μπερδεμένος.. Δικαιολογίες.. Δικαιολογίες σαν αυτούς που μας κυβερνούν. Σαν αυτούς που επιμένουν ότι δεν φταίνε για το χάλι της χώρας. Τι άλλο περιμένει ο κόσμος για να βγει στο δρόμο και να δείξει την αδικία; Τι πρέπει να γίνει για να ξυπνήσουμε ;

Και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων δεν εννοώ να βγει στο δρόμο για να τα κάνει λαμπόγυαλο … Πότε δεν ήμουν υπέρμαχος της βίας και ελπίζω πότε να μην γίνω αλλά αγανακτώ με αυτήν την ατελείωτη μαλθακότητα του καναπέ… Μια μαλθακότητα που δυστυχώς την έχουμε και εμείς αλλά και αυτοί που μας κυβερνούν…

Ας Βγάλουμε λοιπόν όλοι μας, μαζί με τα αποκριάτικα από το πατάρι την μάσκα της λογική, ας την τοποθετήσουμε ξανά στο κεφάλι μας και πιστέψτε με θα βρούμε την λύση.. Είτε είμαστε αγανακτισμένοι είτε ακόμα κοιμισμένοι ;

Άλλωστε και για το κοιμισμένοι υπάρχει δικαιολογία… Τόσα χρόνια μας ραντίζουν…

ΥΓ. 1. Καταδικάζουμε απερίφραστα τα φαινόμενα βίας και καταστροφών τόσο από την πλευρά των διαδηλωτών όσων και των σωμάτων ασφαλείας όπως φυσικά και την αδικαιολόγητη χρήση χημικών..

  1. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ακόμα αν και τα 15χρόνα που σπάγανε ήταν "δάκτυλος αστυνομικών" ;
  2. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε αν οι αστυνομικοί πρέπει αναγκαστικά να ξοδέψουν τα χημικά που κουβαλάνε γιατί στην ΕΛΑΣ οι επιστροφές δεν γίνονται δεκτές;
  3. Και τέλος ας αναλάβουμε όλοι μας την ευθύνη που μας αναλογεί, και ας ανασκουμπωθούμε για νέους μεγαλύτερους αγώνες.

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Ξυπνήστεεεεε...

Σήμερα ξύπνησα με ένα τρομερό σφίξιμο στο στομάχι... Καιρό το νιώθω… Δεν ξέρω πώς να το αποτυπώσω με λόγια… Ένα απέραντο ρίγος, ένα ηφαίστειο που θέλει να εκραγεί και όμως περιμένει…

Τι περιμένει; Πόσο ακόμα θα περιμένει; Γιατί δεν είναι έξω να φωνάξει; Τι όμως να πρωτοβροντοφωνάξει;

«Ντροπή σου.. Είσαι και εσύ συνένοχος με τη σιωπή σου….. Συνένοχος… τ’ ακούς;», φωνάζει η συνείδηση.

Δικαιολογίες δεν υπάρχουν για κανέναν μας πια... Στέρεψαν.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι τρέχοντας για την δουλειά. Ναι, ευτυχώς έχω ακόμα δουλειά... Μπαίνω στο ασανσέρ. Από τον 4ο όροφο μέχρι το ισόγειο ο χρόνος μοιάζει να κυλάει σε fast forward… Όλη η πορεία της χώρας μας τα τελευταία 30 χρόνια…Τόσο απλά. Σε 1 λεπτό, 30 χρόνια…

Μια χώρα που πήγαινε με τον αυτόματο στον γκρεμό, αλλά κανένας δεν νοιαζόταν. Γιατί άλλωστε να νοιαστεί;

Γεμίσαμε τόσα χρόνια με «έξυπνους» που έκλεβαν το κράτος που τους έκλεβε. Οφθαλμός αντί οφθαλμού. Και όχι μόνο αυτό. Ψεύτικα εικονικά πρότυπα. Καυχιόντουσαν κιόλας…! Όλοι… Όλοι οι «κλέφτες» και τα «μηδενικά»! Πώς να πας έτσι μπροστά;

Ξεφτίλα! Ντροπή τους… Ντροπή μας.

Κανείς δεν καταλάβαινε ότι όλη αυτή η αλυσίδα θα ξαναγύριζε πίσω μπούμερανγκ… Δεν μπορούσε να πάει έτσι μπροστά το καΐκι αδέρφιαααα. Δεν χρειάζεται να είσαι διάνοια για να καταλάβεις ότι μια κοινωνία σαπισμένη, διεφθαρμένη, χωρίς φωνή οδηγείται στην αποσύνθεση.

Ο Γολγοθάς ξεκίνησε. Όλη η χώρα σ' ένα τούνελ δίχως φως. Μια κοινωνία ευνουχισμένων παρατηρητών… Άβουλα όντα… Αντίδραση; Ακόμα καμία… Βράζει μέσα μας… Τι περιμένουμε; Γιατί επιτέλους δε διεκδικούμε κάτι;

Η τιμωρία μας απλή. Ανεργία, εξαθλίωση και αβέβαιο μ έ λ λ ο ν; Τρομάζω να το ξεστομίσω… Υπάρχει και τέτοιο;

Τρελαίνομαι…Τρελαίνομαι με την ανεκτικότητά μου τόσο καιρό. Τρελαίνομαι που ενώ ήξερα, άκουγα, έβλεπα δεν έκανα κάτι…ήξερα…

Κοντοστέκομαι στο φανάρι. Χαμογελάω από ικανοποίηση. Φεύγει σιγά σιγά ο κόμπος. Είναι «μαγικό», το ένιωσα, ναι το ένιωσα... Για να λύσεις ένα πρόβλημα, λένε, ότι πρέπει πρώτα να το νιώσεις… Και εγώ το ένιωσα… Δεν θα είμαι πια ο ίδιος… Υπάρχει ακόμα χρόνος… Θα το παλέψω στο μικρόκοσμο που ζω... Αυτό μπορώ να κάνω και αυτό θα πράξω…

Έχω φτάσει ήδη στο αυτοκίνητο για να πάω στην Δουλειά. 1000 σκέψεις μέσα σε 10 λεπτά…

Μπαίνω με μια υπόσχεση στο αμάξι… Μια υπόσχεση στο εαυτό μου, στο Γιώργο. Θέλω το μέλλον μου πίσω και θα παλέψω γι’ αυτό…

Το ξυπνητήρι χτυπάει ασταμάτητα… Άραγε, ξύπνησα από το λήθαργο ή ήταν απλά ένα όνειρο…?

ΥΓ. 1. Χιλιάδες «τρελοί» Ισπανοί διαδηλώνουν ειρηνικά στις πόλεις όλης της χΣύνδεσμοςώρας για τη διαφθορά των πολιτικών και την οικονομική κρίση… Εμείς, τι περιμένουμε;

2. To άρθρο έχει γραφτεί στις 24-05-2011 και έχει δημοσιευθεί και στην parallaxi .

3. Τι έχει αλλάξει μέχρι σήμερα ; Ποια η αντίδραση μας ; Τι περιμένουμε ;