Μου έχει δημιουργηθεί μία απορία την οποία όσο και αν προσπάθησα και ρώτησα δε μπόρεσα να λύσω. Την καταγράφω παρακάτω πρς συζήτηση.
Διαβάζω και ακούω συνεχώς την τελευταία περίοδο ότι το κλειδί για την αποκλιμάκωση του δημοσίου χρέους είναι η δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων. Ως πρωτογενές πλέονασμα οριζεται η διαφορά του συνόλου των εσόδων του κράτους από το σύνολο των εξόδων χωρίς τους τόκους. Η λογική είναι ότι αν έχω περίσσευμα προ τόκων θα μπορώ να πληρώσω μέρος τους χρέους. Και τώρα η απορία μου: Μα αν οι τόκοι για τη χρονιά αυτή (οι οποίοι προστίθενται στο χρέος) είναι μεγαλύτεροι από το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα έχουμε επιτύχει ως χώρα, δε θα έχουμε τελικώς αύξηση του χρέους;;;
Για να το πω με ένα παράδειγμα, έστω έσοδα κράτους 100, έξοδα πλην τόκων 90 και τόκοι 20. Το πρωτογενές πλέονασμα σε αυτήν την περίπτωση είναι 10 (100-90). Αν λοιπόν έχω ένα δημόσιο χρέος 200 μπορώ να διαθέσω αυτό το πλεόνασμα των 10 για μείωσή του άρα φτάνω σε χρέος 190. Ταυτόχρονα όμως έχω τόκους 20 τους οποίους για να τους πληρώσω πρέπει να δανειστώ εκ νέου αφού το πλεόνασμα τελείωσε. Άρα 190+20=210, άρα μεγαλύτερο χρέος του αρχικού!
Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι είτε πρέπει να δημιουργούμε πρωτογενές πλεόνασμα μεγαλύτερο των τόκων, είτε με κάποιο τρόπο οι τόκοι θα μειωθούν αρκετά στο άμεσο μέλλον ώστε και το παραμικρό πρωτογενές πλεόνασμα να είναι μεγαλύτερο αυτών, δηλαδή αναδιάρθρωση.
Διαβάζω και ακούω συνεχώς την τελευταία περίοδο ότι το κλειδί για την αποκλιμάκωση του δημοσίου χρέους είναι η δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων. Ως πρωτογενές πλέονασμα οριζεται η διαφορά του συνόλου των εσόδων του κράτους από το σύνολο των εξόδων χωρίς τους τόκους. Η λογική είναι ότι αν έχω περίσσευμα προ τόκων θα μπορώ να πληρώσω μέρος τους χρέους. Και τώρα η απορία μου: Μα αν οι τόκοι για τη χρονιά αυτή (οι οποίοι προστίθενται στο χρέος) είναι μεγαλύτεροι από το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα έχουμε επιτύχει ως χώρα, δε θα έχουμε τελικώς αύξηση του χρέους;;;
Για να το πω με ένα παράδειγμα, έστω έσοδα κράτους 100, έξοδα πλην τόκων 90 και τόκοι 20. Το πρωτογενές πλέονασμα σε αυτήν την περίπτωση είναι 10 (100-90). Αν λοιπόν έχω ένα δημόσιο χρέος 200 μπορώ να διαθέσω αυτό το πλεόνασμα των 10 για μείωσή του άρα φτάνω σε χρέος 190. Ταυτόχρονα όμως έχω τόκους 20 τους οποίους για να τους πληρώσω πρέπει να δανειστώ εκ νέου αφού το πλεόνασμα τελείωσε. Άρα 190+20=210, άρα μεγαλύτερο χρέος του αρχικού!
Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι είτε πρέπει να δημιουργούμε πρωτογενές πλεόνασμα μεγαλύτερο των τόκων, είτε με κάποιο τρόπο οι τόκοι θα μειωθούν αρκετά στο άμεσο μέλλον ώστε και το παραμικρό πρωτογενές πλεόνασμα να είναι μεγαλύτερο αυτών, δηλαδή αναδιάρθρωση.
Update: Θαρρείς και διαβάζει ilovethessaloniki ο Αλέκος Παπαδόπουλος κάνει λίγο πιο σαφή το στόχο περί πλεονασμάτων: "υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα". Με την ευκαιρία το σύνολο του άρθρου θα έπρεπε να αποτελεί και οδηγό επιβίωσης για τη χώρα, από έναν άνθρωπο που τα έλεγε χρόνια αλλά...
Η κρίση μητέρα της αλλαγής
