Εντυπώσεις από το Festival Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης …

Φέτος είπα να πρωτοτυπήσω.. Να νιώσω την ατμόσφαιρα του Festival από την μέσα πλευρά του…Και τα κατάφερα κατά ένα τρόπο..
Τα τελευταία 6 χρόνια παρακολουθώ στενά την πορεία του Φεστιβάλ αλλά όλα αυτά τα χρόνια είμαι σαν Θεατής-Φίλος του Φεστιβάλ.. Φέτος είδα τα πράγματα από μέσα.. Είπα να βοηθήσω , να γίνω μέλος αυτής της προσπάθειας, να συμβάλλω και εγώ με τον όποιο ελεύθερο χρόνο μου έχει απομείνει στην διεξαγωγή του Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ενός θεσμού που κοσμεί αυτήν την Πόλη και που η πόλη τα τελευταία ιδίως χρόνια το τιμάει και το υποστηρίζει σθεναρά..
και είμαι έτοιμος για πολλές αλήθειες..
Γιατί δεν μιλάμε για έναν καινούργιο θεσμό αλλά για έναν Θεσμό που φέτος έκλεισε τα 50 χρόνια ζωής του και πρέπει να κάνει το βήμα παραπάνω…Να κάνει το άλμα που όλοι περιμένουμε για να μην βαλτώσει…
Το 50 φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είχε πολλές ιδιαιτερότητες.. Αυτό είναι σίγουρο…Πολλά θετικά και πολλά αρνητικά μας δείχνουν έναν πρόχειρο απολογισμό ..Απολογισμό όχι για να Θάψουμε τον θεσμό αλλά για να τον ανεβάσουμε και να κάνει το βήμα παραπέρα.. ( Ασχέτο αλλά τα Σενάρια για να κατηφορίσει το Φεστιβάλ προς τα κάτω τα θεωρώ το λιγότερο άστοχα, προκλητικά και άντε μη πω τώρα τπτ άλλο…)!!

Δυστυχώς, το φετινό φεστιβάλ, παρά τις προσπάθειές του να αποκτήσει έναν επετειακό τόνο για τα 50 χρόνια του, δεν το κατάφερε. Κυριάρχησε περισσότερο ένα θλιβερό κλίμα παρά η εικόνα μιας γιορτής. Στην έλλειψη της γιορτής συνέβαλαν τόσο το συνηθισμένο, χωρίς εκπλήξεις πρόγραμμα του, όσο και η απουσία των «Κινηματογραφιστών της ομίχλης». (Ακόμα δεν μπορώ να κατανοήσω τον τρόπο αντίδρασης τους όσο και αν προσπαθώ. Δεν καταλαβαίνω γιατί να προβληθούν οι ταινίες στην Αθήνα την ίδια περίπου περίοδο και όχι εδώ και ας μην Συμμετείχαν στα Κρατικά Βραβεία).
Το 50 Φεστιβάλ άφησε μια αίσθηση αμηχανίας πράγμα που δεν υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια. Και φυσικά Έλειπαν πολλά φέτος: η πλειονότητα των ελλήνων κινηματογραφιστών, οι ελληνικές ταινίες και οι έλληνες ηθοποιοί..Βέβαια ήταν ο Σάκης(τι άλλο θα δούμε θεέ μου)…Άλλωστε πανόραμα ελληνικών ταινιών φέτος δεν υπήρχε, παρά μόνο ειδικές προβολές οχτώ ελληνικών ταινιών μεγάλου μήκους.
Έτσι πέρασε και αυτή η ευκαιρία και το πρόβλημα του Κινηματογράφου που Δεν ήρθε, δεν είδε και δεν ακούμπησε, έμεινε εκτός από το φεστιβάλ…!!(αδιανόητο για μένα)
Οι ταινίες του 50ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (οι περισσότερες) ήταν σχεδόν Μέτριες αλλά παρόλα αυτά το κοινό αγκάλιασε και το φετινό φεστιβάλ, όπως έδειξαν οι γεμάτες αίθουσες και οι ουρές. Η ταλαιπωρία για αυτούς που είχαν πληρώσει κάρτα διαρκείας, παρεμεινέ ίδια..Το φαινόμενο άλλωστε επαναλαμβάνεται εδώ και 3 χρόνια που αυξήθηκε σημαντικά η κίνηση του Φεστιβάλ. Επιτέλους Κάτι πρέπει να γίνει με το θέμα γιατί αλλιώς δεν θα υπάρχει λόγος για αγορά της συγκεκριμένης κάρτας. Φέτος τα εισιτήρια πωλούνταν στην τσουχτερή τιμή των 7 ευρώ και αυτό πόνεσε πολύ …
Βέβαια αυτήν την χρόνια έγινε και κάτι που μας βοηθάει να δούμε το μέλλον με πιο αισιόδοξο μάτι.. Το Φεστιβάλ επιχείρησε να απλωθεί επιτέλους και σε άλλους χώρους της πόλης με την διοργάνωση «Street Cinema» .. Έτσι στο φεστιβάλ συμμετείχαν σε διάφορα happenings του Δρόμου θεατρικές ομάδες, ομάδες χορού, εικαστικών, ποδηλάτες, που έδωσαν κάτι από το δικό τους χρώμα. Και αυτό το χρώμα ήταν τόσο έντονο που πραγματικά άρχισε να γεμίζει με νόημα η λέξη Festival = Γιορτή !! Γιορτή της πόλης..
Επιπλέον πρέπει να σταθώ και σε ένα άλλο κομμάτι του φεστιβάλ που γεμίζει με ελπίδα για το μέλλον.. Είναι οι Εθελοντές και οι Προσωρινοί εργαζόμενοι του φεστιβάλ που μέσα σε ένα κλίμα σχετικής ανοργανωσιάς ( κυρίως στις αίθουσες και στις εκδηλώσεις ) το πρόβλημα δεν υπήρχε για τους έξω.. Και αυτό λόγο της προσπάθειας και της θέλησης αυτών των παιδιών.. Άλλωστε οι πιο πολλοί είναι χρόνια «φίλοι» του Φεστιβάλ και το αγαπούν και το στηρίζουν έμπρακτα σε αντίθεση με κάποιους άλλους που εμφανίζονται μόνο σε τελετές και δεξιώσεις.. Φυσικά επειδή τα λέμε όλα θεωρώ απαράδεκτο να χρειάζεσαι «μέσο» για να γίνεις προσωρινός εργαζόμενος του Φεστιβάλ.. Πρέπει να μπουν κάποια αντικειμενικά κριτήρια επιτέλους..
Ένα ακόμα ενθαρρυντικό γεγονός είναι ότι μετά από πολλά χρόνια η Κριτική Επιτροπή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με πρόεδρο τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, συμφώνησε με το φεστιβαλικό κοινό βραβεύοντας την ίδια ταινία, «Σταυροδρόμια Ζωής».

Η αλήθεια είναι ότι το Φεστιβάλ δυστυχώς ή ευτυχώς είναι πλέον μόδα στην Πόλη.. Για μένα ευτυχώς γιατί η δυναμική ενός τέτοιου θεσμούς καλώς ή κακώς μετριέται από τους Θεατές.. Το φεστιβάλ αρχικά εκτός από τους άμεσα ενδιαφερόμενους το στήριζαν εδώ και χρόνια οι φοιτητές της Θεσσαλονίκης και από ένα σημείο και μετά (νομίζω τα τελευταία 3 χρόνια )σταδιακά προστέθηκαν και οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής…Αλλά μέχρι εκεί…Κάτι σαν εσωτερική κατανάλωση μου κάνει..Δυστυχώς δεν έχει καταφέρει να γίνει ένας θεσμός που θα «προκαλέσει»-«προσκαλέσει» να έρθει κόσμος είτε από άλλες πόλεις τις Ελλάδας είτε από το εξωτερικό για να παρακολουθήσουν και να πάρουν γεύση από την μαγεία του..(μιλάμε πάντα για αυτούς που δεν είναι άμεσα ενδιαφερόμενοι)..Φέτος βεβαία έλειπαν και αυτοί…

Και τώρα μάλλον ήρθε η ώρα να γίνουμε κάπως πιο αυστηροί όχι επαναλαμβάνω για να θίξουμε το θεσμό αλλά για να τον ανεβάσουμε πολλά σκαλοπάτια..
Το Φεστιβάλ φέτος τουλάχιστον εκτέθηκε σε κάποιες εκδηλώσεις που ενώ τις διοργάνωσε δεν τις διαφήμισε ή μάλλον καλύτερα δεν ενημέρωσε τον κόσμο όπως θα έπρεπε με αποτέλεσμα να μην έχουν την ανάλογη επιτυχία… (Και για μένα αυτό είναι ντροπή).Και στο φινάλε ας μην φορτώνουν το πρόγραμμα με εκδηλώσεις που δεν μπορούν να στηρίξουν.
Είναι αλήθεια ότι ο άστοχος γιγαντισμός που το χαρακτηρίζει, ειδικά τα τελευταία χρόνια, μαζί με τις υπερβολικές πολυέξοδες εκδόσεις ,τις δεξιώσεις "κλειστού τύπου", τις Mercedes στους δρόμους της πόλης, και άλλες τέτοιες άστοχες για μένα "γκλαμούριες" όχι μόνο δεν βοηθούν, αλλά και δημιουργούν αποπροσανατολισμό και χαοτική κατάσταση στο ίδιο το Φεστιβάλ. Η σπατάλη σε κάποια πράγματα είναι εκνευριστική όταν τα βλέπεις από μέσα.. Και αν αντέχετε και άλλο ρίξτε και μια ματιά και σε αυτήν την σκληρή για μένα κριτική του Φεστιβάλ η οποία έχει πολλές αλήθειες που πονάνε ... Που άσχετα αν συμφωνούμε ή όχι με αυτό πρέπει να το δούμε και να το αναλύσουμε ,αν φυσικά θέλουμε να πάμε μπροστά το Φεστιβάλ…

Επιπλεόν πιστεύω ότι οι αίθουσες δεν επάρκουν αν θέλουμε να κάνουμε το φεστιβάλ πιο μεγάλο όπως και ότι πρέπει να βελτιωθούν σημαντικά κάποια οργανωτικά θέματα.

Ο δρόμος προς τα πάνω είναι δύσκολος και χρείαζεται αυτοκριτική για να πας μπροστά..Μήπως Ήρθε λοιπόν η ώρα?

Δηλώσεις και ατάκες στιγμιότυπα του Φεστιβάλ που έχουν μείνει στην μνήμη μου :

“Ήρθα στο Φεστιβάλ μόνο και μόνο επειδή το σνομπάρισαν οι άλλοι. Μια ολόκληρη ομάδα κινηματογραφιστών απέχει. Πιστεύω ότι είναι λάθος” (Θόδωρος Αγγελόπουλος)
«Ξεκινά ένα επετειακό Φεστιβάλ, το οποίο ελπίζω να μείνει αξέχαστο τόσο για τα έργα που θα δείξει όσο και για τα έργα που δεν θα δείξει» (Γιώργος Χωραφάς)
«Το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης να μεταφερθεί στην Αθήνα; Μόνο πάνω από το πτώμα μου», (είχε απαντήσει ο ιδρυτής του, Παύλος Ζάννας, στη Μελίνα Μερκούρη, όταν εκείνη ως υπουργός Πολιτισμού του το είχε προτείνει).
«ΔEN μπορώ να ζω σε αυτή τη χώρα. Αλλά δεν θα φύγω». Mε αυτή τη ρήση έπεφταν οι τίτλοι τέλους της νέας ταινίας του Μάικλ Μουρ, κατηγορώ στο οικονομικό σύστημα που επέβαλαν στους πολιτικούς οι τράπεζες με τίτλο «Καπιταλισμός: Ιστορία ενός έρωτα».
«από δω και μπρος το Φεστιβάλ θα πρέπει να γίνει «πιο συμβατό με τον μεταϋλικό κόσμο. Δηλαδή, πιο μικρό, πιο έξυπνο, πιο μοντέρνο. Πρέπει να πάψει να είναι σουπερμάρκετ και να αποφασίσει την ταυτότητά του». (ο κριτικός Ανδρέας Τύρος)
«Μια μικρή ψηφιακή κάμερα σας δίνει όλη την ελευθερία να γυρίσετε ταινίες με λίγα χρήματα. Μην κάθεστε λοιπόν να κλαίτε τη μοίρα σας σε ένα δωμάτιο περιμένοντας να σας εγκρίνουν μεγάλα ποσά. Οι μεγάλοι προϋπολογισμοί διέπονται από όρους. Ο παγκόσμιος κινηματογράφος βρίσκεται σε χέρια μικρών υπολογιστών. Γι' αυτό αν έχετε μια καλή ιδέα πάρτε την ψηφιακή κάμερα στα χέρια σας» Γκόραν Πασκάλιεβιτς.
Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, με το σκεπτικό πως «δεν υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες για την απονομή βραβείου στην καλύτερη ελληνική ταινία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης», απένειμαν συμβολικά το βραβείο στον «Εξώστη β’», «όαση ελευθερίας και αναζήτησης αξιών σε καιρούς δύσκολους, πριν να εκφυλιστεί και παρεκτραπεί».
Και μην ξεχνάμε…..:
«…after all το Φεστιβάλ είναι μία γιορτή». (Γιώργος Χωραφάς)

iLove(FilmFestival)Thessaloniki

ΥΓ. Σε καμιά περίπτωση δεν πυροβολούμε ούτε την διοίκηση του Φεστιβάλ ούτε τον ίδιο το Θεσμό.. Απλά μάλλον απαιτούμε περισσότερα από τον μοναδικό ίσως θεσμό που μας κάνει περήφανους σε αυτήν την πόλη!!