Είναι κάποιες στιγμές που τα λόγια μοιάζουν τόσο λίγα και ψεύτικα για να περιγράψεις τα συναισθήματα που νιώθεις . Είναι σαν να βεβηλώνουν και να περιορίζουν το μέσα κόσμο σου προσπαθώντας να του βάλουν όρια χωρίς ακριβώς να δίνουν την πραγματική του διάσταση… Κάτι τέτοιες ώρες ο πόνος είναι μάλλον βουβός.. Η σιωπή φαντάζει τόσο περιεκτική και ουσιαστική που μοιάζει εκκωφαντική…
Μπροστά στην απώλεια όλα μοιάζουν τόσο ευτελή ,τόσο μικρά και λίγα, ακόμα και αυτά που πριν από λίγο μπορεί να τα θεωρούσαμε σημαντικά… Στο τέλος του ταξιδιού το μόνο που μας μένει είναι οι «εικόνες», οι στιγμές που ζήσαμε με ανθρώπους που αγαπήσαμε και μια αγαπημένη μας συνήθεια …
Καλό ταξίδι Παππού .. Να προσέχεις….
Πάντα «ανεξάρτητος».
Πάντα όρθιος για να βοηθήσεις γνωστούς και αγνώστους…
Πάντα περήφανος…Πάντα στο τρέξιμο...Πάντα με το χαμόγελο…Πάντα με ένα τσιγάρο στο στόμα και καφέ βαρύ γλυκό..
Πάντα εκεί… Μέχρι το τέλος…
Σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έδωσες απλόχερα χωρίς να ζητήσεις ποτέ τίποτα…
Σε ευχαριστώ που μου έδειξες πώς να γίνω καλύτερος άνθρωπος…
Σε ευχαριστώ «καλέ μου άνθρωπε»
Να μου φιλήσεις την γιαγιά. Της έλειψες ξέρεις… Να την προσέχεις όπως έκανες πάντα…
Καλό ταξίδι Παππού..
Σ αγαπώ πολύ...
Να τον θυμάστε στις καλές του στιγμές, στις ευτυχισμένες...
ΑπάντησηΔιαγραφή