Είναι βράδυ Κυριακής και βρισκόμαστε σ'ένα σκοτεινό στενό δρόμο του κέντρου της Θεσσαλονίκης. Εντοπίζουμε το ελάχιστα φωτισμένο θέατρο με τη μικρή πόρτα και κατεβαίνοντας τη σκάλα προς το υπόγειο, μια γνώριμη αλλά ξεχασμένη μυρωδιά μας τυλίγει. Μυρίζει παλιό ξύλο ή αλλιώς, όπως θα έλεγε κάποιος θεατρόφιλος, "μυρίζει σανίδι".
Πόση ώρα μπορεί να σου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον ένας ηθοποιός μόνος στη σκηνή χωρίς την παραμικρή βοήθεια σκηνικών ή εφέ, όταν μάλιστα χρησιμοποιεί μια γλώσσα τόσο "δύστροπη" όσο αυτή του Βιζυηνού; Μία ώρα και δέκα λεπτά τουλάχιστον. Καθ'όλη τη διάρκεια της παράστασης δεν ακούστηκε ούτε λέξη από το ακροατήριο, ένιωθες ότι είχαν μείνει όλοι ακίνητοι, σα μαγεμένοι από αυτό που γινόταν μπροστά τους. Ακόμη και μετά το τέλος της παράστασης ακολούθησε μικρή σιωπή πριν ξεσπάσει το ενθουσιώδες χειροκρότημα.
Σιωπή, γιατί δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν το ταλέντο του νεαρού ηθοποιού Γιώργου Νικόπουλου και τη σκηνοθετική αρτιότητα του Δήμου Αβδελιώδη. Ο ηθοποιός, παρ'ότι ερμηνεύει σε μια γλώσσα που ο ίδιος δεν έχει γνωρίσει, δεν κάνει το παραμικρό λάθος και ο λόγος του ρέει με τέτοια άνεση που θα νόμιζε κανείς ότι αυτά που περιγράφει τα έχει βιώσει στην πραγματικότητα. Φωνάζει, τραγουδάει, σωπαίνει, όλα με την ίδια ένταση και πάθος.
Και για όσους φοβούνται τη δύσκολη γλώσσα του συγγραφέα και το "βάρος" της παράστασης, η ευχάριστη έκπληξη είναι ότι κυλάει αβίαστα σαν τη διήγηση ενός παραμυθιού, με πολλή δόση χιούμορ και φαντασίας.
Η συνέχεια.. επί σκηνής.
Πόση ώρα μπορεί να σου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον ένας ηθοποιός μόνος στη σκηνή χωρίς την παραμικρή βοήθεια σκηνικών ή εφέ, όταν μάλιστα χρησιμοποιεί μια γλώσσα τόσο "δύστροπη" όσο αυτή του Βιζυηνού; Μία ώρα και δέκα λεπτά τουλάχιστον. Καθ'όλη τη διάρκεια της παράστασης δεν ακούστηκε ούτε λέξη από το ακροατήριο, ένιωθες ότι είχαν μείνει όλοι ακίνητοι, σα μαγεμένοι από αυτό που γινόταν μπροστά τους. Ακόμη και μετά το τέλος της παράστασης ακολούθησε μικρή σιωπή πριν ξεσπάσει το ενθουσιώδες χειροκρότημα.
Σιωπή, γιατί δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν το ταλέντο του νεαρού ηθοποιού Γιώργου Νικόπουλου και τη σκηνοθετική αρτιότητα του Δήμου Αβδελιώδη. Ο ηθοποιός, παρ'ότι ερμηνεύει σε μια γλώσσα που ο ίδιος δεν έχει γνωρίσει, δεν κάνει το παραμικρό λάθος και ο λόγος του ρέει με τέτοια άνεση που θα νόμιζε κανείς ότι αυτά που περιγράφει τα έχει βιώσει στην πραγματικότητα. Φωνάζει, τραγουδάει, σωπαίνει, όλα με την ίδια ένταση και πάθος.
Και για όσους φοβούνται τη δύσκολη γλώσσα του συγγραφέα και το "βάρος" της παράστασης, η ευχάριστη έκπληξη είναι ότι κυλάει αβίαστα σαν τη διήγηση ενός παραμυθιού, με πολλή δόση χιούμορ και φαντασίας.
Η συνέχεια.. επί σκηνής.
«ΤΟ ΜΟΝΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΑΞΕΙΔΙΟΝ» στο Θέατρο Όρα.
Υ.Γ. Οι παραστάσεις, λόγω μεγάλης ανταπόκρισης του κοινού, πήραν παράταση μέχρι τέλος Δεκεμβρίου. Κάντε κράτηση στα τηλ. 2310-232799,6986803477.
Είσοδος για ανέργους: 5 ευρώ
Υ.Γ. Οι παραστάσεις, λόγω μεγάλης ανταπόκρισης του κοινού, πήραν παράταση μέχρι τέλος Δεκεμβρίου. Κάντε κράτηση στα τηλ. 2310-232799,6986803477.
Είσοδος για ανέργους: 5 ευρώ
Φίλε FIl..πραγματικά η περιγραφή σου το κάτι άλλο..πες μου τώρα τι να κάνω με τέτοια περιγραφή...πρώτον συγχαρητήρια στην θεατρική ομάδα..κ δεύτερον μεγάλο το κόστος να είσαι σαλονικιός στην αθήνα με τέτοιες παραστάσεις..και χρηματικά (για να ρθω να τη δω) και ψυχικά (στην όμορφη πόλη μας να παίζουν τόσο καλά έργα)!!! Και δώ να έρθει όχι εγώ θα θέλα μετα το post σου να τη δώ σαλονικα!!Doeliths
ΑπάντησηΔιαγραφή