Το παραμύθι της Θεσσαλονίκης....

To κείμενο είναι αναδημοσίευση από το protagon και το έχει γράψει ο Κωστής Κοτσώνης, 17 χρονών από την Θεσσαλονίκη...Πραγματικά μόλις το διάβασαμε θέλαμε να το μοιραστούμε με όλους σας γιατί τέτοιες φωνές πρέπει να ακούγονται και να επιβραβεύονται. Σας αφήνουμε λοιπόν να το απολαύσετε και τα σχόλια δικά σας....

''Οι αχτίδες του ήλιου που μπήκαν από τις μισάνοικτες περσίδες χτύπησαν επίμονα το πρόσωπό μου. Άνοιξα αγουροξυπνημένος τα μάτια και με τύφλωσαν. Ετοιμάστηκα και βγήκα στο δρόμο. Πω πω, πώς άλλαξε η γειτονίτσα μου! Σε τίποτα δεν θυμίζει τη γειτονιά που θυμάμαι ως παιδί. Όπως και κάθε σχεδόν συνοικία στη Θεσσαλονίκη βέβαια. Με τα στενά πήχτρα στα αυτοκίνητα, τα πεζοδρόμια να αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία, τα παραμελημένα παρτέρια, τα σκουπίδια να ξεχειλίζουν στους κάδους.
Θυμάμαι την καχυποψία πολλών, όταν εφαρμόστηκε μαζικά η ενοποίηση οικοδομικών τετραγώνων, με τη δημιουργία πεζοδρόμων και χώρων αναψυχής για όλους τους πολίτες.''Μα είναι αυτά για την Ελλάδα;'' έλεγαν. Γνωστοί μωρόσοφοι μίζεροι. Αμέ! Το αποτέλεσμα που αντικρίζω το επιβεβαιώνει. Ευτυχώς η κρίση του των προηγούμενων δεκαετιών μάς ταρακούνησε αρκετά, και ας την πληρώνουμε ακόμα.
Ανεβαίνω πλατεία Χαριλάου να πάρω το μετρό. Τι έργο και αυτό! Την πίστη μας έβγαλε, αλλά το αξίζει! Και ενώ ο συρμός καταπίνει αχόρταγα τα χιλιόμετρα περνώντας από μοντέρνους και καθαρούς σταθμούς γεμάτους κόσμο, θυμάμαι γελώντας τα πάθη που εγώ και ο πατέρας μου περνούσαμε, για να κατέβουμε κέντρο. Τα λεωφορεία, το μποτιλιάρισμα και όλοι να κοιτάζουμε επίμονα τα ρολόγια μας! Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν.
Κατεβαίνω ''ΣΥΝΤΡΙΒΑΝΙ'' και για ένα δευτερόλεπτο το μάτι μου πέφτει στις προθήκες με τους θησαυρούς που αποκαλύφτηκαν κατά την ανασκαφή της σήραγγας. Βγαίνω από το σταθμό και κόβω δρόμο μέσα από το μητροπολιτικό πάρκο, τον πνεύμονα του κέντρου. Αδύνατον να διανοηθεί κανείς ότι εδώ πριν από μερικά χρόνια βρίσκονταν η "Διεθνής Έκθεση"! Πάει αυτή, ξεκουμπίστηκε έξω από το κέντρο σε νέες εγκαταστάσεις! Από τότε έχει γίνει μία από τις σημαντικότερες επιχειρηματικές διοργανώσεις της Ευρώπης. Και, παράξενο, από τότε έπαψε σιγά να αποτελεί πεδίο αστείρευτης πολιτικής παπαρολογίας και υποσχέσεων. Τα μόνα που έμειναν να θυμίζουν τις... θρυλικές εκείνες εποχές είναι ο πύργος του ΟΤΕ, το Βελλίδειο και το Παλαί Ντε Σπορ.

Ζευγαράκια κάνουν τον περίπατό τους ανάμεσα στα δέντρα, αθλητές γυμνάζονται, παχουλούληδες απλώς προσπαθούν και παιδάκια παίζουν στη μεγάλη παιδική χαρά, κοντά στη λίμνη. Λίγο πιο πέρα, μία νεανική μπάντα γρατζουνάει τις κιθάρες, δίπλα στους υδάτινους πίδακες. Α, να και το τραμ! Αφουγκράζομαι τα τιτιβίσματα, το θρόισμα των φύλλων, τις χαρούμενες φωνές και ξεχνιέμαι. Αμάν πια, αιθεροβάμωνα! Έχεις και σε ένα γραφείο να πας, ξέρεις!
Στρίβω στην πεζοδρομημένη και κατάμεστη από ποδήλατα Τσιμισκή και τρέχω στο γραφείο. Δουλειά, πολλή δουλειά. Οι ώρες περνούν γρήγορα. Ώρα για ένα διάλειμμα. Οι συνάδελφοι μου σχημάτισαν τα γνωστά πηγαδάκια, αλλά εγώ είχα άλλα σχέδια. Με μία κούπα καυτό καφέ, πλησίασα το παράθυρο.
Από εδώ που βρίσκομαι, απλώνεται η Δυτική πλευρά της πόλης. Ορίστε το λιμάνι και η μαρίνα, α, και ένα κρουαζιερόπλοιο που πλησιάζει. Και ακόμα πιο πέρα, αχνοφαίνεται η ''Business District'' της 26ης Οκτωβρίου. Οι ουρανοξύστες της, δηλαδή. Και να φανταστείς, θεωρούσα τον πύργο του ΟΤΕ ψηλό! Τέλος πάντων. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη.
Καιρός να επιστρέψω στις σκοτούρες της δουλειάς. Τουλάχιστον θα φύγω λίγο νωρίτερα σήμερα. I'm on a mission! Ο διευθυντής μου ανέθεσε να κλείσω συμφωνία με ένα γερμανό αντιπρόσωπο! Μου είπε πως στηρίζεται στο ακαταμάχητο λέγειν μου και στη Θεσσαλονίκη την πλανεύτρα. ''Είναι βίτσιο η Θεσσαλονίκη, θα του αρέσει!''. Εμ, έτσι είναι. Πότε ήταν που ντρεπόμασταν να φέρουμε συγγενείς και γνωστούς απ' έξω στην πόλη μας; Πάνε αυτά!
Παίρνω πάλι το μετρό, κατεβαίνω Μίκρα και επιβιβάζομαι στο Monorail. Ξεχνιέμαι για ακόμη μία φορά, ακουμπώντας το κεφάλι στο τζάμι, καθώς το τραίνο διασχίζει σαν σίφουνας τη Λεωφόρο Γεωργικής Σχολής.
Σε λίγα λεπτά βρίσκομαι στο νέο αερόσταθμο του ''Μακεδονία'' και ψάχνω ανήσυχα το φιλοξενούμενό μου στο πλήθος, στηριζόμενος στην ελλιπή περιγραφή του διευθυντή. Αχά! Να τος! Και εκείνος με ψάχνει. Τον προϋπαντώ ανακουφισμένος, συστηνόμαστε, τον λένε Τομ. Κλασική γερμανική φατσούλα. Φαίνεται εγκάρδιος. ''Kalimera'' ψελίζει σε σπαστά ελληνικά και σκα ένα χαμόγελο.
Παίρνουμε τις αποσκευές του και επιβιβαζόμαστε πάλι στο Monorail. Ο Τομ κοιτάζει το ενοποιημένο και αξιοποιημένο πρόσφατα παραλιακό μέτωπο του Θερμαϊκού. Ξεφυσάει εντυπωσιασμένος και εγώ ψιλοφουσκώνω από περηφάνεια(Ε τι! Όσα χρόνια και αν περάσουν το ελληνικό αυτό χούι δεν φεύγει!).
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο, τον αφήνω να τακτοποιηθεί. ''I'll pick you up around 5:30.'' του θυμίζω. Έτσι και έγινε. Βγήκε έτοιμος, ντυμένος απλά και άνετα, λες και ήξερε τι τον περίμενε. Τομάκο, έχεις πολύ περπάτημα. Τι οργανωμένες περιηγήσεις, λεωφορειάκια και κουραφέξαλα; Στην πόλη του σουλάτσου είσαι!
Περπαπατάμε λίγο και να, η Πλατεία Αριστοτέλους ανοίγεται μπροστά μας. Το σημαντικότερο δωράκι του κυρ-Εμπράρ, 108 χρόνια μετά, δεν έπαψε να αποτελεί το ορόσημο της Σαλονίκης. Και η πρόσφατη ριζική ανάπλαση ειλικρινά την άλλαξε! Πράγματι, μία από τις ωραιότερες πλατείες της Μεσογείου. Και τι πανηγυράκι γίνεται εδώ; Νέοι με ποδήλατα, ετοιμάζονται για μία ακόμη ποδηλατική πορεία. Λίγο πιο πέρα δύο νέα αγόρια με τύμπανα ξεσηκώνουν τον κόσμο. Και μπροστά από το άγαλμα του σταγειρίτη φιλοσόφου, δύο κοπέλες τραβούν τα βλέμματα με ζογκλερικά. Ναι, αυτή η πόλη είναι προορισμένη να παραδίδεται στους νέους της.
Η ώρα όμως περνά και έχω τόσα να δείξω στο συνεργάτη μου! Πηγαίνουμε στη γεμάτη μυστήριο ρωμαϊκή αγορά. Στο αρχαιολογικό και το βυζαντινό μουσείο, που επιτέλους σφύζουν από ζωή και παραμένουν ανοικτά μέχρι αργά. Ας είναι καλά και οι γενναίες τουριστικές καμπάνιες! Παίρνουμε από ένα κουλούρι και πιάνουμε πάλι Εγνατία. Καμάρα, Ροτόντα, Ναυαρίνου, Ρωμαϊκή Αγορά και δεν συμμαζεύεται. Πόσα να δούμε και σε ένα απόγευμα!;
Πιάσαμε και τις εκκλησίες. Ο Τομ εντυπωσιάστηκε. Σπάνια είχε την ευκαιρία να θαυμάσει και να περιεργαστεί την Ορθόδοξη Εκκλησιαστική αρχιτεκτονική. Τις έφαγε με τα μάτια του! Αγία Σοφία, Άγιος Δημήτριος, Αχεροποίητος.
Φυσικά, πήγαμε και στις πλατείες, γιατί, αλοίμονο, εδώ και μερικά χρόνια, Θεσσαλονίκη έπαψε να είναι μόνο η Αριστοτέλους! Πλατεία Χρηματιστηρίου, ανακατασκευασμένη, με το παλιό ρολόι να μετρά και πάλι τις ώρες. Λίγο πιο δίπλα η αγνώριστη Βαλαωρίτου, που δεν αναπτύσσεται, ευτυχώς, πλέον μόνο στα τραπεζοκαθίσματα και τα γκλαμουράτα καφέ. Από τότε που δόθηκαν τα κίνητρα και οι φοροαπαλλαγές ανθεί και πάλι, εμπορικά και οικιστικά. Πάμε και πλατεία Διοικητηρίου. Βιοκλιματική, φρέσκια και συνάμα μοναδική, ένα ανοικτό μουσείο. Περπατάμε και κοιτάμε από το γυάλινο πάτωμα τα ευρήματα, να μας θυμίζουν, όπως και το κτίριο που δεσπόζει μπροστά μας, τη μεγάλη ιστορία του σημείου.
Ανεβαίνουμε με το τελεφερίκ στην Άνω Πόλη, Τριγυρνούμε στα στενά σοκάκια που δεν πνίγονται πια στα αυτοκίνητα, χαζεύουμε τα αγέρωχα και ακόμα πιο υπέροχα μετά τη ριζική ανάπλαση τείχη, θαυμάζουμε τη θέα μέσα από τις πολεμίστρες, φωτογραφιζόμαστε και προχωρούμε στο αναμορφωμένο Επταπύργιο. Μετά πάλι κάτω. Ο καημένος ο φιλοξενούμενος μου έχει κατακοκκινίσει. Ασυνήθιστος στη ζέστη! Ούτως ή άλλως η ώρα έχει περάσει.''Exhausted?'' τον ρωτώ χαμογελώντας και εκείνος κουνά το κεφάλι ανταποδίδοντας το χαμόγελο.
Κατευθυνόμαστε στην παραλία, τη μεγαλύτερη κληρονομιά της Θεσσαλονίκης , το συνεκτικό στοιχείο της, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Πραγματικά αναβαθμίστηκε όταν πριν από αρκετά χρόνια ολοκληρώθηκε η ανάπλασή της. Θεματικά πάρκα, πλωτές εξέδρες για συναυλίες και φυσικά η υπογειοποίηση και η πεζοδρόμηση της λεωφόρου Νίκης την απογείωσαν! Να και η θαλάσσια συγκοινωνία περνά μπροστά από το Λευκό Πύργο. Και κόσμος, πολύς κόσμος όλων των ηλικιών. Αλλά και εδώ το στίγμα τους το αφήνουν οι νέοι. Διαγωνισμοί γκράφιτι και σκέιτ, εθελοντικές και ψυχαγωγικές ομάδες παντού. Ζωηρές συζητήσεις, αστεία, πειράγματα, τραγούδια και πικ- νικ στο χορτάρι. Τέτοιες σκηνές χαρακτηρίζουν καθημερινά πλέον το παραλιακό μας μέτωπο, που θαρρείς γίνεται όλο και πιο διάσημο.
Ο Τομ μάλλον λατρεύει αυτό που βλέπει, αλλά δεν ξεχνά την κούρασή του. Καθόμαστε στο αυτοδιαχειριζόμενο από ομάδες πολιτών ζαχαροπλαστείο κάτω από τα δέντρα. Σουρουπώνει. Ο ήλιος κάνει το απογευματινό του ''μπάνιο''.Κάτι ψαροπούλια βουτούν στο νερό και λίγο πιο πέρα δύο δελφίνια ξεσηκώνουν τον κόσμο. ''Wunder, ist ein wunder!΄΄, ψιθύρισε ο Τομ και ενδόμυχα χάρηκα. Εγώ και η πλανεύτρα η Θεσσαλονίκη τα καταφέραμε...''


Αρκετοί ήταν, πιστεύω, οι λόγοι που με ώθησαν να γράψω αυτό το κείμενο. Ίσως η απόφασή μου να κάνω μία σούμα με όλα εκείνα τα φαρανωικά ''θα'' που υπόσχονται οι πολιτικάντηδες. Ίσως γιατί πρόσφατα θυμήθηκα ότι μικρούλης είχα γράψει μία παρόμοια εκθεσούλα για το θέμα, πολύ πιο απλή βέβαια, την οποία θέλησα να...αναβιώσω. Κυρίως όμως, νομίζω, ήταν η ανάγκη μου να παρουσιάσω την πόλη που γεννήθηκα, κατοικώ και αγαπώ, όπως της αξίζει.
Δυστυχώς, σήμερα η Σαλονίκη δεν είναι αυτό που οι περισσότεροι θέλουμε. Αντίθετα, είναι μία πόλη με ιστορία 2.500 χρονών που την ξεχνά σε κάθε ευκαιρία. Μία πόλη που χρειάζεται πολύ περισσότερα, δεν έχει μάθει, ωστόσο, να τα διεκδικεί. Μία πόλη γεμάτη ωραιοποιημένες, ανόητες ταμπέλες, που δεν την αφήνουν να αναπνεύσει. Πολλοί λένε, η πιο όμορφη πόλη, με τους πιο ''άσχημους΄΄ κατοίκους.

Έλα όμως που δεν θέλω να τελειώσω έτσι το ΄΄παραμύθι΄΄ μου, αναλύοντας για ακόμη μία φορά προβλήματα που όλοι ξέρουν και θίγουν. Και πώς μπορώ, άλλωστε, όταν, στην ''Φραπεδούπολη΄', εφτακόσιοι και βάλε άνθρωποι αποφάσισαν, θυσιάζοντας τον ήλιο, να ακούσουν έναν έμπειρο, ξένο αρχιτέκτονα να αναπτύσσσει απλούς και εφαρμόσιμους τρόπους αναβίωσής της; Πώς μπορώ, όταν νεαροί φοιτητές, μελλοντικοί πολεοδόμοι, κάνουν και αυτοί τις δικές τους προτάσεις για τη Θεσσαλονίκη των...ονείρων μας, πολύ ίσως πιο απτές από τις χίλιες και μία μακέτες του εκάστοτε Υπουργείου; Πώς μπορώ, όταν πριν λίγες εβδομάδες, στο Ολύμπιον, ακούστηκαν φρέσκιες απόψεις και ιδέες από εξίσου φρέσκους ανθρώπους; Πώς μπορώ, όταν μία χούφτα παιδιά βροντοφωνάζει ότι ΄΄Πόλη είναι οι άνθρωποι΄΄; Πώς μπορώ, κυρίως, όταν, για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία της... εσωστρεφούς Θεσσαλονίκης, εκατοντάδες νέοι της ενώνονται εθελοντικά και αφιλοκερδώς για την εκπροσώπησή της σε παγκόσμιο επίπεδο και την ανάδειξή της σε Πρωτεύουσα Νεολαίας; Και τα πάνε περίφημα μέχρι τώρα. Πρώτη φορά παρατηρείται στη ''Νύφη του Θερμαϊκού τέτοιος νεανικός αναβρασμός! Από στιγμή σε στιγμή θα κατατεθεί ο φάκελος συμμετοχής.
Ναι, τελικά πράγματι αυτή η πόλη είναι προορισμένη για τους νέους! Ίσως λοιπόν να μην έχει χαθεί το παιχνίδι. Ίσως κάποτε το ΄΄παραμύθι΄΄ πάρει σάρκα και οστά. Γιατί, ρε παίδες, στο κάτω κάτω, για τη Θεσσαλονίκη μιλάμε!!!
Υ.Γ.1:Το κείμενο περιλαμβάνει επίσημες υπουργικές εξαγγελίες(αερολογίες;), καθώς και άλλες, προσωπικές και μη προτάσεις. Μπορεί λοιπόν οι αναφορές να μην είναι πολύ ακριβείς.
Υ.Γ.2:''Wunder, ist ein wunder!''=''Θαύμα, είναι θαύμα!''
Υ.Γ.3:Το πέμπτο αυτό κειμενό μου αποτελεί, όχι μόνο το τελευταίο που γράφω Π.Π(Προ Πανελληνιών), αλλά πολύ περισσότερο, το τελευταίο που γράφω ως...εφηβάκι. Καλά καταλάβατε. 14 Μαϊου(δίνω και βιολογία να πάρει!), θα κλείσω τα 18. Θα γίνω και εγώ ένας από εσάς. Ένας πολίτης της κατακαημένης της Ελλαδίτσας μας! Ευχηθείτε μου καλό κουράγιο και καλή τύχη! Θα τη χρειαστώ!