Ημέρες βιβλιοθηκών

Είναι από τις φορές που λες ευτυχώς που αποφάσισα να μην κάτσω μέσα, που αψήφησα το κρύο και την κούραση και επέλεξα να πάω στην εκδήλωση την οποία είχα κολλήσει στο ψυγείο.

Ημέρες βιβλιοθηκών από την αντιδημαρχία πολιτισμού. Ομολογώ ότι αγνοούσα την ύπαρξη αυτών των εκδηλώσεων. Τυχαία ανακαλύψαμε το πρόγραμμα στο site του Δήμου και ξεφυλλίζοντάς το εντοπίστηκε η πρώτη επιλογή.

Προβολή της ταινίας "Ανώνυμη: Το απαγορευμένο ημερολόγιο" που περιγράφει την αληθινή ιστορία της δημοσιογράφου Martha Hillers στο Βερολίνο, τις ημέρες της κατάληψής του από τους Ρώσους, λίγο πριν το τέλος του Β' παγκοσμίου Πολέμου.
Τόπος: Περιφερειακή βιβλιοθήκη Άνω Πόλης.
Θα ακολουθούσε συζήτηση με τον κριτικό κινηματογράφου Τέλλο Φίλη.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ.

Το κτίριο υπέροχο σε ένα πεζόδρομο λίγο πάνω από την Ολυμπιάδος στο ύψος της Αγίας Σοφίας.





Οι υπάλληλοι ευγενέστατοι και εξυπηρετικοί. Λόγω κρύου στην αίθουσα ανάψανε σόμπες αλογόνου ζητώντας μας και συγνώμη.



Στις οχτώ που κανονικά ξεκινούσε η ταινία ο κόσμος λιγοστός. Πέντε άτομα όλοι κι όλοι.



Ψιλοαπογοητεύτηκα αλλά στο κάτω κάτω που να βρεθεί διάθεση θα σκεφτεί κάποιος. Η υπεύθυνη μας ζήτησε να κάνουμε λίγη υπομονή μήπως έρθουν και άλλοι, λες και το ήξερε. Στις 8:15 η αίθουσα γέμισε. Περίπου 25-30 άτομα.




Η νέα απογοήτευση ήταν η ηλικιακή διαστρωμάτωση. Με εξαίρεση εμάς και 2-3 ακόμα που είμασταν κάτω των 35, η πλειοψηφία των υπολοίπων ήταν άνω των 50. Ντροπή μας, αλλά τι μιλάω κι εγώ, τελευταία στιγμή αποφάσισα να πάω.

Η ταινία ξεκίνησε, ο κ.Φίλης μας καλωσόρισε λέγοντάς μας ότι μας θεωρεί την πρώτη γραμμή αντίστασης σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας, καθώς σηκωνόμαστε από τον καναπέ με σκοπό να βρεθούμε με άλλους ανθρώπους και να συνομιλήσουμε για μια ταινία που θα μπορούσαμε να τη δούμε και στο σπίτι με 2 ευρώ.



Η ταινία πολύ καλή, ο κ.Φίλης μας είπε στο τέλος ότι ξεσήκωσε σάλο στη Γερμανία όταν προβλήθηκε, όπως αντίστοιχα σάλο είχε προκαλέσει και η κυκλοφορία του ημερολογίου με αποτέλεσμα η συγγραφέας να ζητήσει να παύσει η κυκλοφορία του μη μπορώντας να πιστέψει ότι οι συμπατριώτες της δεν ήταν έτοιμοι να μάθουν μέρος της αλήθειας για εκείνες τις τραγικές ημέρες για τους Βερολινέζους.




Ποια είναι αυτή η αλήθεια που η ταινία προβάλλει; Μα το ότι προκειμένου να αποφύγουν τους μαζικούς και συνεχείς βιασμούς από τους Ρώσους στρατιώτες, πολλές Βερολινέζες (παντρεμένες και μη) συνδέθηκαν συναισθηματικά με αξιωματικούς του Κόκκινου Στρατού για προστασία από τους υπόλοιπους. Η κλιμάκωση της ιστορίας είναι υπέροχη, η μουσική επίσης, ενώ οι χαρακτήρες αναλύονται πολύ καλά και η σαχλαμάρα και η ευκολία απουσιάζουν παντελώς από οποιαδήποτε πτυχή της ταινίας.

Μοναδικό μελανό σημείο κατά τη γνώμη μου το οποίο όμως δεν έχει καμία σχέση με την ίδια την εκδήλωση και την οργάνωσή της, ότι στη συζήτηση που ακολούθησε (όσο κάτσαμε), κάποιοι παραλλήλισαν τους ναζί με τη σημερινή συμπεριφορά των ΗΠΑ και πολλοί συμφώνησαν, κάτι το οποίο το θεωρώ τελείως ακραίο, ενώ και ο κ.Φίλης μίλησε για εξευτελιστικούς ελέγχους κατά την είσοδο των επισκεπτών στα αεροδρόμια των ΗΠΑ. Δεν ξέρω αν αυτό συνέβαινε μετά την 11/9, αλλά έχοντας πάει στη Νέα Υόρκη μόλις ένα μήνα πριν, αυτό που διαπίστωσα είναι ότι πρόκειται για έναν τεράστιο μύθο. Ο έλεγχος κατά την είσοδο στις ΗΠΑ, θα έλεγα ότι περισσότερο παραπέμπει σε ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του παρά σε εξευτελισμό. Εξευτελισμός είναι η συμπεριφορά κάποιων στην ελληνική δημόσια διοίκηση, στη Νέα Υόρκη η ευγένεια που συναντάς είναι παροιμιώδης. Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Αξίζει να βρείτε μια εκδήλωση από τις πολλές που περιλαμβάνει το πρόγραμμα και να την παρακολουθήσετε.