Θεσσαλονίκη 2008, Δεκαπέντε χρόνια αργότερα από την Μποκοτά!!

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια «αρκετά» άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα, κυκλοφοριακό, ναρκωτικά, βρωμιά, έλλειψη πρασίνου, ανεργία και δήθεν «ευτυχισμένους» ανθρώπους αλλά πραγματικά δυστυχισμένους πολίτες. Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, ήταν η «συμπρωτεύουσα» ή αλλιώς η «πρωτεύουσα των Βαλκανίων», η οποία είχε 1,5 μύριο κατοίκους που είχαν παραδοθεί εντελώς σε αυτήν την κατάσταση γιατί δεν τους ένοιαζε τίποτα παρά μόνο η πάρτι τους. Όλοι αυτοί οι αμέτρητοι τίτλοι(παράσημα) που περιέγραφαν την πόλη τους , έκρυβαν πολύ καλά την μετριότητα της και την ανικανότητα της να ξεφύγει από αυτήν την κατάσταση και την μιζέρια….

Και έτσι κυλούσαν οι μήνες και περνούσαν τα χρόνια και ίδιοι άνθρωποι που κυβερνούσαν αυτήν την πόλη συνέχισαν να κυβερνούν χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτε για να βελτιωθεί η κατάσταση σε αυτήν ….Απλά χειροτέρευε και απλά οι πολίτες της συνέχισαν να τους ψηφίζουν. Έτσι κυλούσε η ζωή ,ήρεμα και χαλαρά με μια μπουγατσούλα στο ένα χέρι και μια φραπεδιά στο άλλο…

Οι «δύο άρχοντες της πόλης» ήταν ότι καλύτερο για την πόλη. Μάλιστα χρησιμοποιούσαν και την ευστροφία τους για να ξυπνήσουν τους πολίτες της αλλά δεν χαμπάριαζε κανένας τι γίνονταν. Ο ένας ντύνονταν Ζόρρο και πήγαινε από εδώ και από εκεί, όπου είχε κάμερα και ο άλλος κλειδοκράτορας της πόλης «επιδείκνυε» το τεράστιο χρυσό κλειδί της πόλης μα αποτέλεσμα μηδέν .. Πραγματικά Έφερναν πολύ γέλιο στον κόσμο και γι αυτό συνέχισαν να τους ψηφίζουν και να γίνονται η αναφορά της πόλης..

Πρωτότυπες ιδέες για την πόλη βέβαια δεν είχαν αλλά δεν πείραζε αυτό κανέναν αφού ο κόσμος τους αποδέχονταν.. Η κατάσταση στην πόλη μπορεί να ήταν «ιδανική» και έτσι ο καφές, το ποδόσφαιρο, η θάλασσα και η υποκουλτούρα που ενέπνεε η πόλη από μόνη της υπνώτιζε τα πλήθη….Άλλωστε είχε συνέχεια διακρίσεις σε Ευρωπαϊκό επίπεδο πράγμα που αποδείκνυε έμπρακτα ότι όλα πήγαιναν καλώς. Είχε καταταγεί στην πρώτη θέση (από το τέλος) της Ευρωπαϊκής λίστας με την χαμηλότερη αναλογία κατοίκου και πρασίνου, ήταν η πόλη με τα περισσότερα αιωρούμενα σωματίδια που πολλές φορές περνούσαν κατά 250% το επιτρεπόμενο όριο πράγμα που την έκανε πολύ γνωστή παγκοσμίως, το κυκλοφοριακό της πρόβλημα είχε επιλυθεί γιατί υπήρχε μονίμως μια στασιμότητα, και δεν υπήρχε τίποτα παράνομο γιατί όλα ήταν με τον τρόπο τους «νόμιμα»…Ήταν «ανοιχτή» πόλη και ο καθένας έπραττε ότι του άρεσε φυσικά χωρίς κανείς να σκέπτεται τον συνάνθρωπο του και συμπολίτη του αλλά μόνο τον εαυτούλη του. Άρα όλα ήταν καλά..

Και επειδή πήγαιναν όλα μια χαρά ο Δήμαρχος της πόλης(αφού είχε έργο να επιδείξει) αύξανε κάθε χρόνο τα δημοτικά τέλη . Έτσι για τα τελευταία 6 χρόνια είχε κάνει αυξήσεις της τάξεως των 65% με 80% και κανένας δεν διαμαρτύρονταν γιατί έβλεπαν έμπρακτα τα αποτελέσματα…Άλλωστε ο δήμος του είχε ανακηρυχθεί ως ο καλύτερος και ασφαλέστερος οικονομικά φορέας σε όλη τη χώρα γιατί ότι λεφτά έμπαιναν αξιοποιούνταν για το καλό του πολίτη. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπήρχαν ποτέ μα ποτέ οικονομικά σκάνδαλα…Η Διαφθορά ήταν άγνωστη λέξη για όλους…..

Όλοι λοιπόν ζούσαν το όνειρο τους και δεν ήθελαν να ξυπνήσουν ποτέ από αυτό….. Δεν ήθελαν γιατί μάλλον δεν ήταν ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝΕ ΤΙΠΟΤΑ από τις συνήθειες τους και τον τρόπο ζωής τους….γιατί όλα κυλούσαν Μαγικά…. Έτσι κυλούσε η ζωή ,ήρεμα και χαλαρά και περνούσαν οι μήνες και τα χρόνια…Και ζήσαν αυτοί μαγικά και εμείς μίζερα….

Οποιαδήποτε ομοιότητα με Πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και τυχαία. Ο γράφων αποποιείται την όποια σύμπτωση πράξεων, καταστάσεων ή εμπειριών με τον οποιοδήποτε.

ΥΓ. Η ιστορία αυτή είναι ένα παραμυθάκι το οποίο το ονόμασα «Θεσσαλονίκη 2008, Δεκαπέντε χρόνια αργότερα από την Μποκοτά.».Το παραμυθάκι βασίστηκε σε μια αληθινή ιστορία που δημοσιεύτηκε από την Ψιλικατζού και αναφέρετε στην πόλη Μποκοτά το έτος 1993, . Ένα παραμύθι που μάλλον θα μας οδηγήσει σε συμπεράσματα που καμία σχέση δεν θα έχουν με όλα αυτά που συμβαίνουν σε αυτή την μπουγατσαδούπολη όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο φίλος μου Πάνος . Απλά ένιωσα την ανάγκη να γράψω κάτι και το έγραψα….. Τέλος θέλω να ευχαριστήσω το φίλο μου που έγινε η αφορμή αυτής της συγγραφής… Ξέρει αυτός...Ευχαριστώ πολύ..