Η απάντηση απλή και λογική:Μα φυσικά από την βάση της, από την αρχή , δηλαδή από το νηπιαγωγείο, μετά το δημοτικό , το γυμνάσιο , το λύκειο και τέλος το πανεπιστήμιο!!!!! Αλλά μάλλον είναι πολύ δύσκολο να το σκεφτούν όλοι αυτοί οι βουλευτάδες και δεν κάνουν τίποτα!!!! ΤΙΠΟΤΑ! Δεν θα με εξέπληττε βέβαια το γεγονός να υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν πως όλα τα πράγματα λειτουργούν ρολόι πλην του πανεπιστημίου και της 3ης λυκείου .Ελλάδα άλλωστε είσαι!!! Μην ξεχνιόμαστε.
Έτσι έρχεται η στιγμή που ο απλός μαθητής (αυτός που νοιάζεται για το μέλλον του και την παιδεία του)φτάνει στα όρια του και οδηγείτε στις καταλήψεις!!
Κατάληψη να η πρώτη μαγική λέξη….Το «πρόβλημα» της κατάληψης είναι πολυσύνθετο και επομένως διαφορετική και ανάλογη με την κάθε περίπτωση πρέπει να είναι η αντιμετώπισή του, όπως και οι κρίσεις του καθενός μας। Σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά που διαμαρτύρονται έχουν δίκιο. Oι καταλήψεις πυροδοτούνται από τα υπαρκτά προβλήματα στο χώρο της εκπαίδευσης όπως
- το πρόβλημα των ελλείψεων στη σχολική στέγη που συνεπάγεται
- Βιβλία που δεν φτάνουν ποτέ στην ώρα τους
- Παράγκες και αποθήκες που βαπτίζονται σχολεία
- Καθηγητές που τους αναζητά η Νικολούλη
- Θέρμανση που δεν υπάρχει (το πετρέλαιο στα ύψη άλλωστε)
- Στέγες που είναι κάμπριο και βλέπεις τον ουράνο
- Και άλλα τόσα που μου διαφεύγουν
Οι εκπαιδευτικές συνθήκες λοιπόν είναι απαράδεκτες. Αυτό συνεπάγεται και κοινωνικές συνθήκες άθλιες .
Και να που εμφανίστηκε και η δεύτερη μαγική λέξη , οι Υποσχέσεις
Κάθε χρόνο παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικοί ακούν τις ίδιες υποσχέσεις από τους αρμόδιους, πως δήθεν θα λυθεί το πρόβλημά τους (π.χ. θέρμανση, διορισμός καθηγητών κλπ. Η λειτουργία αυτών των σχολείων είναι ντροπή. Τα παιδιά έχουν κάθε δίκιο να εξεγείρονται 
διεκδικώντας επιτέλους λύσεις. Μαζί τους θα έπρεπε να εξεγείρονται και οι γονείς τους και οι εκπαιδευτικοί, όλη η κοινωνία... Σε αυτές τις περιπτώσεις οι αρμόδιοι πρέπει να δώσουν πειστικές απαντήσεις. Να πουν την αλήθεια.(άγνωστη λέξη ε? χμ…).Να μην καλλιεργούν ψεύτικες ελπίδες, αλλά, όπου μπορούν, να βοηθούν την κατάσταση όπως μπορούν.
Υπάρχουν όμως και πολλές περιπτώσεις σχολείων όπου οι καταλήψεις είναι...(Τρίτη μαγική λέξη) μόδα. Εκεί οφείλουν να παρέμβουν οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς και να πείσουν, με τα λόγια τους κι όχι με την άσκηση βίας, τα παιδιά για το αδιέξοδο μιας κινητοποίησης χωρίς αιτήματα. Ή με αιτήματα πέρα από κάθε λογική. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όλοι οφείλουν να δείξουν σύνεση. Εάν καταφέρουν με ψυχραιμία να διαχειριστούν το πρόβλημα του κλειστού σχολείου και να εκτονώσουν την κατάσταση, τότε θα δείξουν με το δικό τους παράδειγμα στα παιδιά πώς θα πρέπει στο μέλλον να αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις της ζωής. Εάν αποφασίσουν να συγκρουστούν μαζί τους, με προπηλακισμούς, καβγάδες, πιέσεις και φωνές, τότε θα τους δείξουν το δρόμο της βίας ως μόνη οδό επίλυσης των διαφορών στη ζωή τους.
Εύστοχα σχόλια. Εγώ μεγάλωσα στα σχολεία της δεκαετίας του 70. Όμως, όσο κι αν ήταν μίζερα τα πράγματα, υπήρχαν βιβλία, υπήρχαν αίθουσες, υπήρχαν καθηγητές, παρά τις ελλείψεις. Τί εντυπωνόταν πάντα στο μυαλό μας, από το όλο σύστημα: ο ΚΑΛΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ. Όχι αυτός που δεν εξέταζε, αλλά αυτός που έκανε καλό μάθημα με την ψυχή του, που νοιαζόταν, που διαπαιδαγωγούσε παρά τα προβλήματα. Ας ξεκινήσουμε από εκεί.
ΑπάντησηΔιαγραφή